The moments of retirement and seclusion are to be treasured as much as those of extroversion and communication. Here is a more recent poem of mine: its title bears the seed of both voice and silence.
(Α)ΗΧΟΣ
Με τα χρόνια
μαθαίνω
Της σιωπής
να διαβάζω
Τη γλώσσα
Σε
λαβύρινθους σκέψης
Το νου μου
ξεχνάω
Με το σώμα
μου μόνο
Τη ζωή τη
διαβαίνω
Μακρινό
παρελθόν
Οι φωνές των
ανθρώπων
Σε μιαν άλλη
διάσταση
Ίσως να
ηχούν
Μα εμένα τη
σκέψη
Κατέχουν
Μόνο άηχα γράμματα
Υλικό είναι
αυτά
Για σαθρά τεχνουργήματα
Μιας
σταγόνας ξεστράτισμα
Ένα πείσμα
ανέμου
Αρκούν
Να βυθίσουν
σε σκότος
Το εφήμερο
φως μιας ιδέας
No comments:
Post a Comment