Autumn is here: Η Παράτολμη Ηλιαχτίδα

Autumn is here, which means we have put summer behind though its joys are still trailing us – the warm sun, the calm sea with only the slightest ripple, the distant cries of the children frolicking in the street.

But soon this will be a dim memory: the sun will be laid low by the victorious clouds; the sea waves will swell and lash the obliging sand mercilessly and a strange silence will reign in the streets like life has gone to sleep worn with the boisterous pleasures of the summer.

This is a poem I wrote to celebrate the hope still nestling in our hearts before the last glimmer is obliterated by the ruthless advance of winter.

It is for my Grecophone readers, and I hope it will help us through the darkness of the imminent winter.

Η παράτολμη ηλιαχτίδα

Μια αχτίδα πλανερή και παράτολμη

Ένα σύννεφο περνοδιάβαινε μολυβένιο

Και κρουνούς πολλαπλώς υποσχόμενο

Με ρωγμές και χρυσίζουσες ανταύγειες

Μιαν ανέλπιδη και άνιση έδινε μάχη

Δίχως δείγματα για ένα αίσιο τέλος

Μα μεσούντος θριάμβου προδεδικασμένου

Εχθρός προαιώνιος και σύμμαχος άστατος

Ένας άνεμος μ’ ακατάσχετη ορμή έπνευσε

Διασκορπίζοντας με μιας τις υγρές αντιστάσεις

Η ηλιαχτίδα, σαλεμένη από νίκη περίτρανη

με τόξα φωτός το ασπρομπλέ της πεδίο κεντούσε