I often despair of the limited take on life we have. We may aim at understanding but time, memory and the fetters of our language and culture prevent us from merging with the world even from turning a sympathetic ear to the sufferings of those we do not comprehend. So here is a poem of mine verbalising this feeling of helplessness. It is called The Matter of Fallacy.
Η ΥΛΗ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ
Από ύλη ρευστή
Το είναι μας γνέθουμε
Τις θολές αναμνήσεις
του χθες
Κι ανυπόμονες χίμαιρες του αύριο
Σε αέναες συνθέσεις συμπλέκουμε
Με το χρόνο τον φιλοπαίγμονα
Σύμμαχό μας
Τις πλάνες του νου μας
Σε δόγμα αναγάγουμε
No comments:
Post a Comment