They say that in times of
hardship we all retreat to what is familiar under the illusion that we are
protected. I resort to writing in my mother tongue in an effort to make sense
of what would hardly be meaningful to us if we had been told a couple of months
ago.
Here is my brainchild amidst
the coronavirus crisis.
Η παράξενη
Άνοιξη
Και
ήρθε
εκείνη
τη
χρονιά
Ο
χειμώνας
μέσα
στην
άνοιξη
Μάταια
πάσχιζαν τα
πουλιά
Τον
άηχο
κόσμο
απ’ τη
λήθη
να
βγάλουν
Και
οι
σκύλοι
μας
παράμερα κάθονταν
Αποκαμωμένοι από τη σιωπή
Τη
σιωπή που γαλήνη δεν έφερνε
Μόνο
κι
άλλη
σιωπή
Και
η
βροχή
– μια
βροχή
θολή
Με
αστέρια
διωγμένα
Έπεφτε γύρω
μας
Σα
να
ήθελε
με
μας
ένα
να
γίνει
Κι
όλοι
σκέφτονταν
σκέψεις
Που
οδύνη
γεννούσαν
κι
απόγνωση
Κι
αιωρούμασταν
– κόκκοι
άμμου
Στη
δίνη
του
χώρου
και
χρόνου
