When sadness overwhelms you, only poetry can lighten your burden.

I wrote this today:

Το τέλος με μια έννοια

Σίγασαν οι φωνές,  γύρω μου

Μια πάλλευκη σιωπή

Σαν το χιόνι που αθόρυβα

Σκεπάζει τη ζωή

 

Ο μακρύς δρόμος απλώνεται

Στο άγνωστο του ονείρου

Μια αχνή μορφή τον διαβαίνει

Κι όλο ξεθωριάζει και βαθαίνει

 

Η ματιά μου την ακολουθεί

Μα χάνεται, και η πάλη

Είναι άνιση και μάταια

Αφήνομαι—δεν ξέρω αλλοιώς