Spring and poetry

It is not yet officially spring, but it is a matter of hours before

 it will be. The subtle smells from the garden, the way the sunrays

 fall on the windows, the world of bright colours taking over the 

greyness, every single nuance of nature feels different, promising

 and impregnated with life. And yet in this new life there is always

 a tint of stillness, a breath of those that were but will not be again.

 It is in this spirit that I post one of my Greek poems – 

dedicated to a sister who never quite grew to be my companion.

Η Χώρα του κάποτε

Τις Κυριακές τα πρωινά

Με τον ήλιο νωχελικά

Σκόρπιο στο πάτωμα

Και τον άνεμο απαλά

Να λικνίζει

Τα κλαδιά

Της δάφνης

Στο μικρό παράθυρο

Σε μακρινά ταξίδια

Αποδύομαι

Χώρα του κάποτε

Τη λένε

Συναντώ τις αχνές μορφές

Αυτών που δεν είναι πια

Και τους δρόμους διασχίζω

Με βήμα αργό

Που ποτέ δεν οδήγησαν κάπου

Που και που

Τις φωνές που

Τρελά παιχνίδια συνόδευαν

Ακούω

Μα τις πιο πολλές φορές

Ευωδιές με πλημμυρίζουν

Γιασεμιού στην αυλή

Και βύσσινου μέσα

Στο κατώφλι

Περνάω  το χρόνο μου

Μην τολμώντας

Τα βήματα να σύρω

Στην κλίνη

Όπου εσύ τ’ ανθηρά σου

Χρόνια έσβησες