There comes a time when we have to part. It is heartbreaking but part we must. Here is a Greek poem of mine attempting to visualise this last goodbye:
Το τέλος με μια
έννοια
Σίγασαν οι φωνές,
γύρω μου
Μια πάλλευκη σιωπή
Σαν το χιόνι που αθόρυβα
Σκεπάζει τη ζωή
Ο μακρύς δρόμος απλώνεται
Στο άγνωστο του ονείρου
Μια αχνή μορφή τον διαβαίνει
Κι όλο ξεθωριάζει και βαθαίνει
Η ματιά μου την ακολουθεί
Μα χάνεται, και η πάλη
Είναι άνιση και μάταια
Αφήνομαι—δεν ξέρω αλλοιώς
