Winter and Christmas(es)

Winter does not come alone. It carries a whole baggage of withdrawn dreams from the summertime and the blue skies and lolling seas. It is also laden with a lifetime’s dim memories of Christmases that have been and hurt us vaguely but intensely.

Here is a Greek poem of mine, a mere attempt to hint at the pain mixed with nostalgia and long-forgotten happiness.

Χριστούγεννα σαν φάντασμα

Τα Χριστούγεννα κάθε χρόνο

Μια ιδέα λειψά μας φτάνουν

Σαν μια τούφα χιόνι το δρόμο της να έχασε

Και η φωτιά  στις στάχτες

Τη θέση της να έχει δώσει

Η πάνινη κούκλα σε μια άδεια

 Ντουλάπα να μαραζώνει

Και η κουνιστή πολυθρόνα

Εκεί δίπλα να πηγαινόρχεται

Στη χαραμάδα μόνο του ανέμου

Και οι φωνές, οι φωνές σαν

Απόηχοι να μας φτάνουν

Δίχως ψυχή πού τραβάμε

Στου καινούριου χρόνου

Την πολλά και ψευδή

Υποσχόμενη χίμαιρα;